Reis naar DBC

Het is midden in de zomer en ik scrol door de werk-WhatsApp-groep en zie iets dat mijn aandacht trekt: ‘paar plaatsen over voor DBC!!’. Ik moet in een geweldige humeur zijn geweest, want ik zei ‘ja, waarom niet!’ Ik wist niet dat ik de komende 3 maanden in een tijd vacuüm terecht zou komen dat eerder aanvoelde als 3 weken. De eerste ontmoetingen waren ontzettend spannend – ik werd gevraagd of ik een thema had dat ik zou willen onderzoeken en dacht toen: ‘wat? Dat zou ik toch al moeten weten?’. En ja hoor, er kwam inderdaad een thema naar voren als gevolg van wat ik toen al aan het onderzoeken was op mijn eigen manier. Ik weet nog dat ik dacht: ‘maar er zijn zoveel andere dingen die beter zouden kunnen zijn, als ik maar tijd heb om het uit te zoeken’. Terugkijkend ben ik zo dankbaar voor deze snel denkende aanpak, anders zou ik waarschijnlijk door alle WBC inzendingen zijn gespit en een thema hebben gekozen dat niet zo fris en uniek zou zijn als mijn gekozen thema.

Een paar weken later ben ik me bewust van de lange tijd dat ik nu met koffie werk… toch voelt het alsof ik net begonnen ben! Er gaat niets boven een wedstrijd waarbij je je vaardigheden en kennis in lichtsnelheid kunt aanscherpen. Ik veranderde ons kleine studio-appartement in een laboratorium, met eindeloze aantekeningen op de muren en het keukenblad vol met kruiden en specerijen, in de hoop ze mee te kunnen nemen in een brouwsel dat niet alleen ongelooflijk smaakt, maar er ook ongelooflijk uitziet. De komende weken waren erg teleurstellend… dit is moeilijk!

Het is al september en ik weet nog steeds niet met welke koffie ik ga werken… maar op de een of andere manier heb ik ideeën voor wat mijn signature drink zou kunnen zijn! Je krijgt punten voor de synergie van smaken, bijvoorbeeld: Bosbes plus perzik zou de smaak van aardbei kunnen opleveren. Dus wat je ook toevoegt, het moet een transformerende kracht hebben… echt moeilijk! Gelukkig zijn er veel elementen in de wedstrijd: het script, de technische vaardigheden, de signature drinks en de esthetiek van de algemene presentatie.

Dit helpt wanneer je een wegversperring tegenkomt op één gebied! Mijn schaamte dat ik de antwoorden en de koffie nog niet had, leidde ertoe dat ik geen hulp zocht: “Hoe kon ik zo achterlopen? Dit is mijn probleem, ik moet het oplossen” was het lopende verhaal in mijn hoofd! Voeg een lepel gezondheidscrisis toe aan de mix en je kunt je voorstellen dat het ene na het andere bord in elkaar stort. Ik zat met mijn notitieblok in de hoek van buitenlandse ziekenhuiskamers, nog steeds wachtend op een kans om klaar te zijn voor de naderende dag. Het was emotioneel belastend, maar terugkrabbelen was voor mij geen optie.

Bij mijn terugkeer was er nog minder dan twee weken voor de grote dag aanbrak, dus ik wist dat het echt tijd werd om mijn mouwen op te stropen! Ik zat om 05:00 voor het werk aan de telefoon en sprak met de koffiehandelaar in India om zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de koffie waar ik uiteindelijk voor koos. Dit deel van het proces was mijn favoriet, hoewel ik de onaardse uren van het bellen met India niet mis! Ik voelde me zo geïnspireerd door de koffieproducerende gemeenschap die ik had gekozen, dat het me de golf van vasthoudendheid gaf die ik nodig had om door te gaan tot de voltooiing. Ik hoorde dat het familielid het niet gered had en dat de uitvaart in dezelfde week zou zijn als de DBC – het leven werkt op vreemde manieren! Het kwam bijna op een punt dat ik moest beslissen of ik zou kiezen tussen de wedstrijd en de uitvaart maar gelukkig kon de dienst de ochtend na de competitie plaatsvinden, wat voor mij een geluk was!

Het zijn de laatste dagen voor de wedstrijd en onze trainingszaal is voortdurend in gebruik. Ik krijg een blik op de voorbereiding van mijn collega’s en ik voel me blozen als ik alle dingen zie waarop ik me had moeten focussen… de technische vaardigheden! Ik was zo verstrikt geraakt in het script en de creatie van de signature drink, waardoor ik het oefenen van de routine met de weegschaal, de machine en het script tezamen totaal over het hoofd had gezien. “Het is prima, ik werk al zo lang aan de bar, ik heb elke dag veel geoefend…”; beroemde laatste woorden…

De langverwachte dag is aangebroken! Ik ben al in de trainingszaal om 06:30 om elk glas dat ik ga gebruiken te poetsen en ervoor te zorgen dat alle apparatuur klaar is om in het busje geladen te worden voordat we doorreizen naar Almere. Ik heb mijn koffer en ticket klaar, want na de competitie laat ik alles vallen om naar het vliegveld te gaan voor de enige vlucht naar Cork (Ierland) die dag. Op de een of andere manier zijn mijn zenuwen veranderd in opwinding en ik voel me echt opgewonden over wat me te wachten staat! De oefenruns hebben geholpen en de feedback was positief. Ik heb de stem van mijn collega in mijn hoofd die zegt: “geniet er gewoon van, het is al geweldig dat je meedoet”.

De dag gaat vlot van start, iedereen wordt samen gebrieft en de mensen zijn vriendelijk en bemoedigend. Mijn hart gaat met 90 km/u tekeer, maar ik doe het rustig aan. De eerste paar runs gaan door en het lijkt heel ontspannen, veel meer dan ik had verwacht. Eindelijk is het zover, alles gaat goed in de voorbereidingsruimte en nu krijg ik mijn cue om naar boven te gaan en een microfoon te dragen. Iets over het dragen van een microfoon drijft me in en ik voel me als een hert in de koplampen. Maar ik zie mijn lieve collega’s in het publiek, die naar me aan het zoeken zijn: de ene zwaait met haar armen boven haar hoofd in feeststemming en de andere moedigt me aan om zen in te ademen… Ik probeer zen. Oh god, oh god, oh god. De juryleden lopen op een slangachtige manier door de kamer. Het voelt opeens heel formeel! “Geniet er gewoon van”, zeg ik tegen mezelf.

De volgende 15 minuten zijn een mengeling van zenuwen, plezier, surrealisme, genot (dit gaat best goed!) en verwarring (waarom loopt mijn schot 16 seconden?). Ik deed er langer dan 18 minuten over tot ik echt klaar was… maar het kon me niet schelen! Ik kwam er doorheen, ik was blij met mijn presentatie, ondanks enkele grote technische problemen zoals het niet tampen van mijn eerste shot… Ik heb het overleefd!

Ik herinner me dat ik op een gegeven moment merkte dat ik sprak en de juryleden verschillend keken; sommigen glimlachten, andere keken onbewogen en ik was me ervan bewust dat ik niet wist hoe de woorden eruit kwamen – het voelde alsof ik even iemand anders was!

Toen ik diezelfde middag in het vliegtuig zat, voelde ik me zo verdomd voldaan! Wat een onderneming. Het resultaat deed er niet toe – ik was zo blij dat mijn collega het had gehaald, daar had ik echt veel bewondering voor, want het vergt een hoop werk om alle elementen bij elkaar te krijgen.

Succes!